Bir Çocuktum Şiiri - Mehmet Çiçek

Küçük bir çocuktum.
Kırlarda koşan, dağ, bayır gezen…
Yeşeren düş ağaçlarında uyumayı
Seven bir çocuktum…
Bir çocuktum.
Tüm güzellikleri içimde yaşayarak,
Denizin eşsiz senfonisi içinde,
Martılarla eşlik ederek ritme,
Sevinç türkülerini söyleyen,
Bir çocuktum…
Bir çocuktum.
Dünyanın güzelliği ile eşsizdim.
Rengârenk umutlarla uçar
Butluların arasında kaybolurdum.
Bir çocuktum.
Kumsaldaki şehirden uzak bir köşede,
Zamanın seyrine kapılıp güneşin, eşsiz
Yansımasını izlerken duyduğum,
Bir bombanın etkisiyle irkildim.
Bir an kapadığım gözlerimi açtığımda.
Bir o yandan bir yana çaresizce
Kaçışan insanları görüyordum.
Kimimin elleri yaralı
Kimini başı, göğsü, kolları, gözü…
Kimisi de oracıkta ölü vermişti.
Bir çocuktum.
Anlamını veremediğim duygular içindeyim.
Bombaların ardı kesilmiyordu.
Evler, binalar, gökdelenler…
Bir bir yıkılıyordu…
Küçük bir kız çocuğunun
‘anne nerdesin kurtar beni’
Demesi, en çok yakmıştı içimi.
Bir çocuktum.
Daha o zamanlarda okulluydum.
Akşam olmuştu, etraf, gündüze
Göre biraz daha sessizdi.
Bulunduğum yerden kalkarak
Evime doğru yol aldım.
Adımımı her atışımda bir ölü.
Her etrafıma bakışımda
Çaresizliğe dökülen bir çift gözyaşı vardı.
Birazdan ikinci yuvam olan okuluma vardım.
Pencereler, kapılar, duvarlar kırılmıştı…
Kısacası okulum yıkılmıştı.
Bir çocuktum.
Sabahın doğmamasını istiyordum.
İlk kez gece bana huzur veriyordu.
Dumanlardan yıldızları göremesem de.
Onların var olduğunu bilmek
Beni mutlu ediyordu.
Evime vardım.
Görmeyi en son istediğim
Bir manzara ile karşılaşmıştım.
15 yıllık evim dökülmüştü.
Yere yığılmıştım.
Kaybettiklerimin haddi hesabı yoktu.
En çok ailemi kaybetmem yıktı beni.
Annem, babam, kardeşim…
Yıkılan duvarların arasında şimdi.
Bir çocuktum
Çığlıklarım semaya karıştı.
Bir bombamıydı hayatımı değiştiren.
Birçok hayatı değiştiren.
Bir çocuktum.
Baharlarımda açan çiçek kadar taze iken.
Solmuş bir çiçeğim şimdi.
Ben bir çocuktum.
Görmemem gerenkenden fazlasını gördüm.