Bir çocuk ve bir balon kaç hayal eder ki ...

Bir çocuk ve bir balon kaç hayal eder ki?

Bir çocuğun düşündeydim yine, soğuk odasında uçan balondum. Odasının tavanına vurup duran renkli ama sönmeye yüz tutmuş bir balon... Yere göğe sığdıramadı ve en sonunda küçük bir akvaryumda büyük bir Japon balığı oldum onun isteğiyle, hani parlak turuncu, hani alev gibi... Rengimden olacak ki hayalinde yangından kurtardı beni miniğim... Ve kucakladığı gibi yanan evden kurtardı beni küçük bir balığa hayatını koydu... Oradan hayalini kurduğu sıcak yatağına koştu yastığına yatırdı beni, balık yatar mı demeyin; kediydim ben o sıra; zaten sıcacık yatakta yoktu tek göz oda da ama günü geçmiş gazetelerden yapılmış yumuşak bir yastığı vardı onun. Yumuşak olur mu demeyin; gazeteler kılıftı sadece içlerinde pamuk gibi hayaller vardı... Anasıyla, babasıyla ve hiç tanımadığı ablasıyla doluydu... Biraz utanarak geçirdi aklından; “Sizde üşümeyin anne, baba. Ben ablama sarılıp uyurum bu gece...” diye... Sonra ben abla oldum annemiz babamız yastık altında... Anne hayali bile yetiyordu ona. Kendi gelse nasıl ısınırdım kim bilir diye de geçirmedi düşünmedi değil. Sabah en güzellerinden bir parça çiçek topladı, daha çok alacaktı bekçi kovmasaydı... Herkes anasına gül götürüyordu ama o annesinin en sevdiğini buldu; mayıs papatyalarını… Bu gece yastığının altına koydu minicik elleriyle papatyaları, birde dua etti Allah babasına ”koru beni bir gece daha.”... Uyurken yastığa mırıldandı “Anneler günün kutlu olsun, anaların en güzeli”... Bir damla gözyaşıyla, hayalleriyle, biriktirdikleriyle uykuya daldı...



14.05.2006