Bir Çocuk Gördüm Televizyonda

Bir Çocuk Gördüm Televizyonda: Yersiz, Yurtsuz ve Annesiz

Yavaş yavaş gelişti,
Ve her şey birden oldu.
Ölümdü bu sefer kapımızı çalan,
İhanetti, bir insanlık suçuydu.
Bir günün sonu muydu, bir zulmün başlangıcı mı?
Yaz mıydı, kış mı? Hatırlamıyorum.
Hatırladığım tek şey bayım!
Benim derimi soyarcasına yanıklarım vardı.
Ve acının kat mı kat fazlasını hissettiğim an,
Ben sekiz, annem otuz beş yaşındaydı.
Onu beyaz bir örtüye sarıp götürdüler,
Oysa annem kendine beyazı hiç yakıştırmazdı bayım.
Ama o gün hastanenin mağmum koridorlarında
Bir melek gibi süzüldü annem ve ardından kayboldu.
Annem o gün gözümden gönlüme aktı,
Bir sel gibi, bir veda gibi ve
Sonsuz bir hüzün gibi ağır ağır yerleşti içime.
O an benim için zaman durdu sanki bayım.
Sessizliğin içinde kaybolmuş bir çocuğun çığlığı gibi
Her şey o beyaz örtünün altında saklandı,
Annemin nefesi, sıcaklığı ve sesiyle birlikte.
Ve annem öyle sessizce giderken bayım,
Kelimeler düğüm düğüm boğazımda kaldı.
Ve ona söyleyeceğim en güzel sözler,
Onunla birlikte ebediyen gözümden gönlüme aktı,
Bir sel gibi, bir veda gibi ve bir özlem gibi.