Bir Çocuk Gördüm Şiiri - Yunus Düzgün 2

Yatağımın yayları usul usul dökülüyo,

Masamın başındaki lamba yanıp sönüyor

Saatimin ilerleyişindeki ses kulağımı deliyor

Usulca dalıp gidiyorum.

Dışarda bir gök gürültüsü,

Bir yağmur yağıyor,

Boşalırcasına

Tanrı kusuyordu sanki
Belki de yağmur tanrının bir parçası

Ve bize sıra sıra kusması gerekti,

Camlarıma vuruyor, yağmur damlaları

Aşağıda oradan oraya koşan insanlar

Hepsi bir yağmur damlasından korkuyordu

Bir çocuk gördüm;

Yüzünü gökyüzüne dayamış

Gözleri, arşa kapalı

Yağmuru süzüyordu

Bedenine işliyordu her damlayı

Mozart’ın tuşlarına, dokunurcasına

Bedeni titriyordu

Tıpkı yalan söyleyen bir çocuğun

Dili gibi titriyordu

Kalbin atışını duyuyorum

Dikkatle onu izliyorum

Işığım söndü bir anda,

Arkama baktım kimse yoktu

Ne oldu kimse var mı?

Korkuyordum

Ansızın

Sokağa baktım

Sokak lambaları sönmüş,

Şehir cehenneme dönmüş,

Nar gibi dağılan insanlar yok

Çocuk, o çocuk da yok

Kimse yok!

Nereye gittiler

Perdeler çekilmiş,

Fakir yoksul memleketimin üstüne,

Sessizliğe bürünmüş

Usulca yağmuru izledim

Karanlık kat kat artıyordu

Bacalar dumanlarını saldı

Ay ışığını koynuna aldı,

Gökyüzüne ellerimi uzattım

Ve sabahın erken vaktinde kalkan nenemi

Taklit ederek

Dua ettim

Belki bir daha yaşanmaz!