Bir Çocuk Gibi Şiiri - Sibel Kaya 2

Akşam güneşi vurmuş yüzlere…
Yumuşatmış her şeyi,
Şeffaf bir perde germiş.
Herkeste bir rehavet, bir huzur,
Dinlenmeye çekilmişler sanki.

Yürüyorlar evlerine, çocuklarına…
Ama sanki bir parça yabancı,
Kendilerinden uzak
Atıyorlar adımlarını.

Yorgunluk akşam güneşi gibi
Örtüyor üzerlerini,
Ninniler söylüyor ruhlarına.
Çocuklukta kalan o şefkati
Sunuyor onlara bu kısacık zaman dilimi.

Eve ne kadar kaldı diyorlar ürpererek.
Kendilerinden bile saklı
Göz atıyorlar saatlerine.
Biraz daha çalmak istiyorlar hayattan…
Küçük bir çocuk gibi
Okşanmak istiyorlar o yumuşacık ışıkla.