Bir çocuk eşittir bir dünya

Mevsim sonbahar olduğundan dışarıda yağmurun
mırıldandığı hüzzam bir türkü duyuluyor.
çaylarımızı yudumlarken televizyonlarda
sokak çocuklarının bitmeyen dramını izliyoruz.
Bu çocukların hemen hemen hepsi parçalanmış
ailelerin sokağa savurduğu insan evlatları.
Bir kısmı uygulanan şiddetten, anne - baba kavgalarından, huzursuzluk ve mutsuzluktan kaçarak,
sokağın yiyip bitiren kollarına sığınmışlar.
Sokaklarda esrara, uyuşturucuya, tinere kısacası her türlü
kötü alışkanlıklara mahküm olmuşlar.
Yaşadıkları her geçen gün çocukça masumiyetlerini,
ilerleyen zamanda iffetlerini, sevgi ve merhamet duygusunu, insanlıklarını kaybetmişler serseri sokaklarda.
Toplum onları itmiş, dışlamış onlarda toplumdan koparak dolaşmaya başlamışlar şehrin varoşlarında.
Yarayı küçükken tedavi etmek daha kolaydır.
Atalarımız boşuna dememiş ”Ağaç yaş iken eğilir” diye.
Yara büyüdükçe tedavi imkanı azalır, belki de imkansızlaşır.
Toplumsal yaralarımıza bugünden teşhis koyup tedavi yoluna yönelmezsek, gelecekte işlerimiz daha da güçleşecek.
Ak saçlı ihtiyarlarımız memleketin hali karşısında
mendil çıkartıp hüngür hüngür ağlamakta.
Biz herşeye rağmen umutlu olmak zorundayız.
Daha duyarlı olmak dışında yapabilecek pek birşey yok gibi.

Emel Seyhan
09.01.2013