Bir Çocuk, Bir Kadın Şiiri - İsmail Uysal

Çocuk suretinde büyüdü düşler
Kanımı, damardan içmiş aynalar
Bir biri ardına gidiş dönüşler
Aynalar, iç içe geçmiş aynalar

Aynalar, her biri başka bir renkti
Aynalar usulen vicdana denkti
Çocuklar, hem açlar hem üşümüşler
Önce yalpalama sonra düşüşler

Çocuk gülüşüyle sisli aynalar
Anne kalbi kadar hisli aynalar...

Bir anne, eteği yalnızlık dolu
Bucak bucak, sıra sıra yalnızlık
Kırılmış umudu gözleyen kolu
Kucak kucak, mısra mısra yalnızlık

Bir kadın, Merih'e meydan okuyor
Bir kadın, hayali Venüs kokuyor
Kadınlar, toprağın kurumuş yanı
Kanayan yarası, yok ağlayanı

Bir anne kalbine çöktü yalnızlık
Kadının belini büktü yalnızlık

Bir kadın, bir çocuk, bir de yalnızlık
Çölleşen dünyada susamış kalpler
Gitgide büyüyen bir umarsızlık
Bir ömrü boş yere yaşamış kalpler

Bir kadın töreye boyun eğiyor
Yüreğe zulmetin mührü değiyor
Bir çocuk korkuyu kalbinden yüzmüş
Hüznüyle sokağın dilini çözmüş

Aynalar, sokağın hüznüne duvar
Ana yüreğinin yüzü aynalar.