*Bir çocuk*Bir baba* Şiiri - Ayten Karakaş

belkide haksızlık babasını hiç tanımayanlara
senin için yazdıklarım
özlemlerimi anlatsam senin adına
kızarlar
çünkü benimle aynı havada nefes alıyorsun
varsın
tonton yanaklarını sıkıp öpebiliyorum doyarcasına
ayaklarını gıdıklayıp kaçabiliyorum
küçüklüğümdeki gibi
kızar gibi yapıp saklıyorsun gülümsemeni hala
dudaklarına
gözlerimin içine bakıyorsun biliyorum
gözyaşım düşmesin diye
yeni yürüyen çocuklar gibi hep önümde arkamdasın
ama baba çok geç buldum seni
doyamadım ki elimden tutup yürümeye
senede sadece birkaç gün
bazen korkardım kendimden seni tanıyamayacağım diye
sokakta karşılaştığımızda
silinirdi gözlerin gözlerimden
nasıl bakardı bana
sonra saçların
hep biraz daha ağarırdı geldiğinde
sen gelince gelirdi denizin rengi
vapurlar hep bizi taşırdı sanki sahilden sahile
senelerdir taşıyormuş gibi
her gidişinde bakamazdım arkandan,
dayanamazdım
sokağı dönüp gittiğini hiç görmedim valizinle
oysa sabah olamadan alacalarda uyumazdım geldiğinde
beklerdim seni karşılamak için
gümüş uçaklar uğuldarken havada
ben hep konuşurdum seninle onlara bakıp
duyar mıydın hiç beni baba
arkadaşlarımın babaları işten dönerdi ellerindeki ekmeklerle
ben ve ablam hep onlara bakardık akşamüstleri hüzünle
babaannemin bahçesinin duvarına çıkıp
sana hiç söyledim mi baba
biz sen gelene kadar bir baba seçtik kendimize
memet amca(kandal)
evine giderken önce bizi öperdi duvarın üstünde
ve su şişeleri bulup getirirdi rengarenk
biz çok seviyoruz diye
ama onu da ancak beş sene sevebildik
sonra bir gün bayrağa sarılmış tabutunu getirdiler mahalleye
işte o zaman anladım ölümü baba
senin ayrılığın işte o zaman acıttı içimi
her sene korkar oldum gelemeyeceksin diye
ve sen giderken valizinle daha çok ağlar oldum
sokaktaki insanlara sıkı sıkı bakar oldum
belki sen gelmişsindir tanımam diye
zaman öyle acımasız ki
öyle hızlı bir tren ki
vagonlu vagonsuz sürekli gitti
.....ve sonunda
sen geldin
babam
canım
bembeyaz saçların
tontoş yanakların
ama bişeyler eksikti ya baba
sanırım çocukluğum trene binip gitmişti
çok kızdım sana çok
ne vardı sanki hep yanımızda olsaydın
varsın olmasındı hiçbir şeyimiz
biliyorum sende çok acı çektin
her şeyinle geldin
küçük ellerimizle yazdığımız mektuplar
ve üstündeki kuş resimleri
her resim çektirdiğimizde ‘’nolur gel’’ diye arkasına yazdığımız
fotoğraflar
bizi sakladığın küçük dünyanla bize geldin
ama bak artık herkes ayrı dallarda
olmadı be baba
bir yuva olamadık
kuşlar gibi
bana kızmasın babası olmayanlar
ama baba diye sarılamadım çocukluğum yıllarla gitti
şimdi sen varsın
ve hala gıdıkladığım ayakların
seni kızdırıp o gülümsemeni izlemek
her şeye değer
iyi ki varsın
ve o süt kuzusu deyip sevişlerin
çenemi ısırışın

17/06/2007

sümüklü kızın seni çok seviyor, sakın o trene bir daha binme