Bir Çocuk Bedeni Vurdu Bu Sahillere...

-Suriye'den kaçarken Akdeniz'de boğularak sahillere vuran çocuklar anısına...-

Güneş, kum, deniz...
Tatil mi dediniz?
Yoksa bronz bir ten için mi uzanmış sere serpe...
Kumdan kale yapmak için mi inmiş kıyısına denizin...
Sahi bu yalnız başına güneşlenen çocuk hanginizin?
Senin mi bayan...
Suriye sahillerinde demirlemiş teknesinde yakamozu seyreleyen anne, senin mi...
Doğru ya, daha gün geceye kavuşmadan çıkmıştınız ailecek deniz sefasına...
Baba...
O yoktu yanınızda;
Sahibi olduğu holdinginde uluslararası bir toplantıya katılacaktı...
Siz de onsuz çıktınız bu geziye mecbur...
Ama işi bitsin o da eşlik edecekti bu muhteşem yolculuğa...
Sahi, sizin mi bu çocuk?
Yoksa umursamazlığımızın, utanmazlığımızın pozunu mu vermiş de yatıyor, sessiz-sakin...
Söyleyin, hangi çaresizliği resmetmiş kararmış kalplere...
Bir çocuk bedeni vurdu bu sahillere;
Ama siz duymadınız, görmediniz...
Bir çocuk bedeni vurdu bu sahillere;
Sana, bana, size, bize vurdu, hepimize...
Ama en çok vicdana vurdu, kalbimize...
Hissettiniz mi?

(Ankara, 31 Ağustos 2015)