Bir Çocuk Şiiri - Hüseyin İlhan

Öğretmenim bir çocuk defterine ay çiziyor
Gün çiziyor geçiyor günler hemen çabucak
Öğretmenim yetişin arkasından batacak
Denize vurmuş gibi bir çocuk kaybolacak

Öğretmenim bir düşlerinde uçuyor
Yolculuğa çıkıyor kanatsız uzaklara
Teneffüs oluyor da yere inmek bilmiyor
Yere düşmek biliyor öğretmenim uçarak

Öğretmenim bir çocuk var, elinde kelebek var
Bırakalım sevsin diyor kelebeği çocuklar
Öğretmenim sevmiyor, herkes ona gülüyor
Koparıp atıyorlar kanadından tutarak

Öğretmenim bir çocuk var üşüyor ve titriyor
Çiçek olmuş bekliyor, korkup belli etmiyor
Öğretmenim bir çocuk güneşi çok özlüyor
Sıcak olacak diyor, bahar geldi sanarak

Öğretmenim ne garip, büyüyoruz yaşarken
Ayağa kalkıyoruz her sabah hep erkenden
Öğretmenim bir çocuk aksine küçülüyor
Bütün sevdiklerinden kaçıyor utanarak

Öğretmenim bir çocuğun kalemi kırılıyor
Kalbi de kırılıyor kalemden daha derin
Öğretmenim, umut verin, onarın ve çok sevin
Çiçeklensin baharlar, şenlensin su ve toprak

Öğretmenim bir okul kandil gibi mi olur,
Tutuşur mu bilgiyle ruhumun kenar süsü
Dilime dolanır da içim bir tuhaf olur
Öğretmenim var mıdır kuşların üzüntüsü

Öğretmenim nefessiz kalır mıyım bir gece
Üstüme örtülür mü bütün tembelliklerim
Yolunu kaybeder mi bir gün öğrendiklerim
Öğretmenim unutur mu bir gün beni gökyüzü

Öğretmenim, yardım et, okut öğret bizlere
İyiliğe kılavuzluk yakışıyor sizlere
Bilgeliğin sırrını söyle sığ denizlere
kılıçla kalkan olsun kalem, kitap ve bayrak

Öğretmenim ne olur korkmadan yaşayalım
Bize sevmeyi öğret, tanıyorsun sen bizi
Nefreti dünyamızdan uzağa taşıyalım
Bize gülmeyi öğret bırakma elimizi