Bir Çocuğun Dilinden Şiiri - Erhan Nujiyan

Her şey rengârenkti..
Çamurda evlerimiz arabalarımız var dı.
Toprak yüklerdik arabamıza
Son durak mutluluk olurdu.
Yolcular yüklerdik arabamıza
Son durak umut olurdu.

Hayaller kurardık,
Umut dolu hayaller...
Gelecekten
Yaşımız kadar küçük yaşam dilerdik,
Iyilikler dilerdik,
Kötülük nedir bilmezdik...
Hayallerimiz çocuktu,
Mutluğumuz çocuktu
Ve biz çocuktuk.
Evlerimiz,ülkemiz bizimle çocuktu
Rengarengti,kötülük yoktu
Evimizde,ülkemizde...
Her kes kardeşti,
Kan dökülmezdi,düşmanlık olmazdı...

Sonradan onlar geldi.
Evlerimiz kan doldu,
Hayallerimiz kanlı oldu...
Gök yüzü misali
Sonsuz mutluluk olan ülkemizde
Mülteci olduk..
Yaşamaktan,çok uzaklara göç ettik.
Bizim olan yaşamak
Mutluluğumuzda hayal oldu ...
Konuşmayı bilmediğimiz bir dilde lâl olduk..
Mutluluk dilekleri
Küçücük avuçlarımızda dona kaldı
Ve biz yaşamı unuttuk.

Onlar geldi
Kan getirdi,
Top sesleri küçücük kulak zarımızı deldi
İşitemedik,sağır kaldık.
Barut kokusu nefesimizi kesti
Sonradan küçücük bedenlerimiz
Çamurdan evlerimizin altında kaldı.
Onlar geldi
Barış göç etti
Savaşa meydan kaldi...
Onlar geldi
Gül kokan havamız
Barut kokmaya
Kan kokmaya başladı.
Ve onlar geldi
Yaşam uzaklaştı çamurdan evlerimizden.
Bizi çaldılar annemizden,
Kopardılar evlerimizden..
Acı çektik,
Acıyla tanıştık...

Her yer bembeyazdı,
Kardan özgürlük yapardık...
Hayallerimiz bembeyazdı,
Hayallerde aşk var di...
Bir serüvendi yaşam..
Uzaktan tandır ekmek kokusu yayılırdı
Yaşam misali,
Özgürlük misali..
Onlar gelmeden önce...

Ve şimdi
Lâl,sağır acıyla büyüdük...