Bir çocuğu olmalı insanın

Bir çocuğu olmalı insanın
Bakınca ona
Onda hayatın anlamını bulmalı
Okşaya okşaya saçlarını
Uyutmalı onu

Uyku girmezse yavrusunun gözlerine
Masallar okumalı ona
Bazen o masallara,
Yavrusunun uyuduğunu fark edemeyecek
Derecede dalmalı

Gelince masalın sonuna
O da yavrusunun yanına kıvrılmalı
Sabah olup, uyanınca ilk gördüğü
Onun minicik ekleriyle
Senin bedenini sardığı olmalı

Her ne kadar içi el vermesede
Yavaş yavaş usul usul
Sırf o uyanmasın diye
Atmalı nazikçe o ellerini
Öbür tarafa

Sen tam çıkarken odasından
Açmalı içinde her türlü rengin barındığı
Gözlerini ,
Ve seslenmeli sana
Daha bir erkek olmamış sesiyle
"Baba nereye gidiyorsun" diye .

O anda boğazı düğüm düğüm olmalı
insanın,
Yavrusunun gözlerinden bir damla
Gözyaşı akacak diye korkup
Ona diyecek kelime bulamamalı

Kelime bulamadığından
Gidip bir öpücük kondurmalı
Yanağına,
Hayat denen çöplüğe atılmadan
Önce,
Son kez temizlemeli ruhunu,
Onun daha kirletilmemiş,
Bâkir sevgisiyle .