Bir çiviyle başladı yitirişler

Hoyrat bir toprak parçasıydı
Üstünde yemyeşil otlar çimenler
Güneşe bakıp pırıl pırıl parlardı
Severdi hayatı,
Ne zaman bilirdi
Ne de hasret
Yağmurla arınıp
Rüzgarla savrulurdu gençlik gülücükleri
Ömrü; umuttu
Umut bir ufak filizdi tebessümüyle açan
Gün geçti
Söküldü hiç anlamadan çimenleri
Apar topar çöktü omuzlarına sis
Bir çiviyle başladı yitirişleri
Delik deşik edildi benliği
Daha birşey anlamadan
Çivilerde tutturuldu
Yepyeni bir dünya
Tamda isyan edecekken
Kaybetti gücünü
Karşı koyamadı toprak
Neşe dolu gülüşler cirit atarken
Vazgeçemedi bir anda
Silip unuttu geçmişi
Çocuk sesleri yükselirken göğe
Koşar adımlarla canlanan heyecanlar
Ani korkular
Sevdi toprak içindeki çocuk seslerini
Bütünleşti yeni dünyasıyla
Zaman geçti
Çiviler sökülüp
Aniden toparlandı bavullar
Dünyası sırtını dönüp geriye bakmaksızın gitti
Geçen zaman gibi
Gitme demesine fırsat bile gelmeden
Ayrılığın ilk cemresi düştü
Nice kışlara meydan okuyan toprak
Bir bahar rüzgarıyla üşüdü
Isınamadı bir türlü
Artık ne toprak ilk günki gibiydi
Nede yaşamı
Çorak bir benliğe bürünmüş
Issız bir ağıtla yankılandı isyanı
Toprak bir daha parlayamadı…