Bir Çınar Hikayesi Şiiri - Süleyman Cemal

Rahmetli Cemal dedem; nurla dolsun mekanı,
Aklımdan hiç çıkmadı ayrıldım ayrılalı,
Kurulmuşken gönlüme bir ulu çınar gibi
Bir an mevsim değişti, savurdu attı tipi.

Günahı Allah bilir; ben şahidim sevaba,
Bir ömür, tövbe dolu, iman dolu serapa.
“Hey yalan dünya” derdi, “o ne günlermiş meğer! ”
“Bir ömrüm daha olsa, neler yapardım neler.”

Ömür uzun anı bol, dinlemeye doymazsın,
Adım adım çekmişler, kahrını dağın taşın.
Oof! Dediğinde belli, taa ciğeri yanardı.
Vefalıydı; eş dostu isim isim anardı.

“Hacı Dede” deyip de bir de Erzurum ekle,
Sorsan bilip tanırdı sokaktan çocuk bile.
Camide yeri hazır, mahallelide saygı.
Namazı cemaatle kılmaktı onda kaygı.

Az uyur çok zikreder, tane tane söylerdi.
Nimeti ayırt etmez daim iştahla yerdi.
Namazı tadilinde, çay içişi bir başka.
Kıtlama’yı bilmeyen, onla gelirdi aşka.

Ağzında küfür gezmez, kızsa Bolşevik derdi.
Evladının, milletin salahıydı tek derdi.
Ne Aşkale, ne Tortum, bir başlayınca yurdu
Ağrı’dan İstanbul’a anlattığı olurdu.

Hitabı samimiydi, küçüğüne Can! derdi,
Üç kuruşla da olsa çok sadaka verirdi.
Taş çıkartırcasına mektepliye kültürü,
Kusur sayılacaksa öfkesiydi özürü.

Gözleri az görürdü, ağır duyardı biraz.
Son zamanında gücü ne fazlaydı ne de az.
Ne bir ilaç tanıdı, ne de bir doktor yüzü,
Yalnızlık çürütmese belki bulurdu yüzü.

Rahmetli Cemal dedem; nurla dolsun mekanı,
Aklımdan hiç çıkmadı ayrıldım ayrılalı,
Kurulmuşken gönlüme bir ulu çınar gibi
Bir an mevsim değişti, savurdu attı tipi.