İnsan, oturup kendine de ağlarmış.
Gülerken, koca koca kahkaha atarken meğer, ne kadar da gözyaşı biriktirmiş kısa ömründe.
Şimdi süzülüyor damla damla...
İnsan yaşlandıkça çocuklaşır derler ya doğruymuş vesselam.
Akan her yaş, sıradakine yol açıyor.
Ve defalarca tekrarlanıyor...
Gülerken biriktirdiği göz yaşını akıtırken, kahkaha biriktiriyor fakat, tebessüm edecek vakit bulamadan çekip gidiyor ötelere...
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta