İnsan, oturup kendine de ağlarmış.
Gülerken, koca koca kahkaha atarken meğer, ne kadar da gözyaşı biriktirmiş kısa ömründe.
Şimdi süzülüyor damla damla...
İnsan yaşlandıkça çocuklaşır derler ya doğruymuş vesselam.
Akan her yaş, sıradakine yol açıyor.
Ve defalarca tekrarlanıyor...
Gülerken biriktirdiği göz yaşını akıtırken, kahkaha biriktiriyor fakat, tebessüm edecek vakit bulamadan çekip gidiyor ötelere...
Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Devamını Oku
Bir dakika araba yerinde durakladı.
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...
Gidiyordum, gurbeti gönlümle duya duya,
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta