Bir çift eski kundura Şiiri - Tahsin Deniz

bir çift eski kundura
kerpiç duvar dibinde
ağlayan yetim çocuklar gibi
mahsun....garip...caresiz

akşamın alaca karanlığında
bir matem kokusu var gökyüzünde
mevsim şubatın tam ortası
yalancı bir bahar havası

bir çift eski kundura
kerpiç duvar dibinde
mahsun yetim garip

evden yükselen ağıtlar
gökyüzüne haykırıyor
ölümün caresizliğini
ben susuyorum, susuyorum
ne bir damla yaş düşüyor gözümden
ne bir ses yüreğimden
ben susuyorum

bir çift eski kundura
kerpiç duvar dibinde
perdeyle çevrilmiş avluda bir köşe
perdenin üstünden çıkan buhar
altından akan sıcak sular
unutulmaz olan değil görünüpte kalanlar
unutulmaz olan yürekte bırakılan acılar
unutulmaz olan çocuklarını yetim bırakıp.. giden babalar!