Bir Çift Çiftçi Anam Babam

Çiftçi çocuğuyum tarlada izim,
Anam, babam birlik çalışıyorduk.
Toprağımız yoktu öyle çok bizim,
Yarıcı yöntemle bölüşüyorduk.

Bütün sermayemiz pullukla attı,
Babam annem işe emeği kattı;
Yazın harmanlarda gömlek ıslattı,
Toza bulanmaya alışıyorduk.

Emektar bir baba, ana, oğulduk,
Sonra kardeşlerle işe eğildik.
Üşengeç değildik, tembel değildik,
Şafakta tarlada buluşuyorduk.

Et, süt, yem, un, bulgur, sebze bizimdi,
Ambarda çuvallar dizim dizimdi.
Olanı anlatmak benim sözümdü,
Gülünçlü yazdıkça gülüşüyorduk.

Zamanla traktör, patosu gördük,
Atı, arabayı ellere verdik.
Böylece birazcık rahata erdik,
Sandık ki tarımda gelişiyorduk.

Karaman Çeltek’te bahçemiz vardı,
Avlunun her yanı yüksek duvardı.
Ekmenin, dikmenin kesildi ardı,
Sonra apartmana ilişiyorduk.

Çiftçilik bitince işçilik kaldı,
Babam anam beni okula saldı.
Nevzat şiir yazıp sazını çaldı,
Yeni bir yaşamla bilişiyorduk.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat