Bir Çiçek Şiiri - Cem Kamalı

Zaman diliyorum,
İyi olmak için biraz daha zaman.
Gözyaşlarımı bileliyorum, yorgunum,
Ertesi yok bu günün,
Eski bir defter arasından çıktım, solgunum.

Hasret, bir köpeğin azı dişi gibi,
Parçalıyor içimden geçenleri.
Buz oluyor bir yanım,
Bir yanım simsiyah bir gece.
Kaybedilen zamandan geriye,
Ceplerim dolusu şiir kaldı.

Üstüm başım karanlık,
Suyunu çekti tüm ırmaklar.
Yorgan altı aşklar türedi artık,
Unutuldu güzel insanlar.

Unutuldu anılar,
Tuz döktüler yıllara,
Ve ben,
Yaktım önüme çıkan her şeyi,
Bir çiçekte durdum,
Konuşuyordu çünkü, duydum.
Gördüklerini anlatıyordu,
Şahit olduklarını.
En sevdikleri çiçekti,
Ve öyle çok değişmişti ki her şey, insan,
Onun bile nesli tükendi.

Kıyamadım,
Ne kopardım,
Ne yaktım.
Kaldım öylece,
Sevdim,
Kokladım.
Bir çiçek dile geldi, duydum,
O anlattı, ben dinledim,
Çiçek, yıllar kokuyordu,
Yıllar çiçek kokuyordu,
Devşirme aşklardan çok uzak,
Bir bülbülün ciğerlerinden çıkan bir nefes,
Bir çiçek,
Bir aşk,
Hiç olmuş bir insan,
Kemikten örülmüş bir kafes,
İnsana padişah olmuş bir nefs..