Bir Çevrilsek İç Dışa? Şiiri - Cihat Şahin

Aynalara küserdik; bir çevrilsek iç dışa,
Çehremize yansırdı, hayret, dehşet izleri.
Kalbimizde giz olan, gitmez idi hiç hoşa!
Allak, bullak görürdün; ay misali yüzleri!

Faş olsaydı bütün sır; terk ederdi refikler!
Ne ahbaplık ne dostluk, kalmaz idi arada.
Dokümanlar yapılıp, olsa idi tefrikler;
İlaç için bir kişi, bulamazdın orada!

Dökülseydi ortaya; setredilen hasetler,
Yer yerinden oynardı, karışırdı ortalık!
Kabir görse girerdi, utancından fesatlar,
Taşımazdı yüklesen, günahları arkalık!

Önümüze konulsa, onca kirli duygular,
Alıp çöpe atardık, kokutmadan ortamı.
Şayet bize dönseydi, çok riyalı saygılar;
Getirirdi yanında; binler ile dert gamı!

Nasıl acep şekil’i; gıybet denen nesnenin?
Çok sohbetin içinde, geçerdi ya mutlaka!
Yakışır mı yanına, bir kelam-ı Hüsna’nın?
Eder miydin hiç takdim, sözüm diye de Hakka?

Ne menem bir ucube, aşk denilen terane?
Sazlı, sözlü nakarat; hangi aşkı(!) anlatır?
Gerçek aşka layık mı, kalp denilen virane?
Dil mi kalbi kandırır? Kalp mi dili aldatır?

Bir çevrilsek iç dışa; neler, neler olurdu!
Onca yara bereden, Lokman bile ürkerdi.
Tedavi ve teskinden, kesin aciz kalırdı!
Sâri illettir diye, yaklaşmaktan korkardı.

Kalp denilen mekânın, meskûnları olsa faş?
Al sana büyük yemin, iğrenirdik biz bizden!
Kalmaz idi çevrende; tek samimi arkadaş!
Dert bularak ölürdü, çok insanlar bu yüzden.

Bir gün bunlar olacak, mahşer günü mizanda!
Zerre miskal hayır, şer; ifşa olur ne varsa.
Sakın kızma kadere, suç olamaz yazanda!
Sen kaçınki zarardan! Yazsın melek iş karsa?

Cihat ŞAHİN
27.07.2010-İZMİR