Bir cemrede benim ruhuma düşür

Bir cemrede benim ruhuma düşür

Ey evrenin sahibi, Perdeyi kaldır
Sevgili habibin hürmetine,
Yunusça zikretmeyi öğret bana.
Nur huzmeleri ile donanan ihsanınla,
İçeyim seni, hayalin kalbime dolsun!
Ruhum Senin âşıkların bendinde yoğrulsun,
Tap tuk emreninin kapısında sana kulluk,
Eğri büğrü içeri girmeyen ulululuk…
O âşıklar gibi sonsuzun meşalesi elimde,
Sevgiliye koşsam yeşeren düşlerimle.
Ben zavallı bi çare gafil bir kulum,
Dikenli yol değil, âşıkların yolu olsun yolum…
Biliyorum felek beni bir gün koparacaktır,
Yarabbi İsrafil’in suru üflediği zaman elimden tut!
Narını görmeden nurunla buluşayım.
Bir cemre de benim ruhuma düşür.
Gönül bahçem çiçekler ile donansın…