Bir Çekmece Müzesi Şiiri - Erçağ Akarca

Solgun karartılarla bir güneşin yalnızlığı batmakta duvarlarda,
Duvarlarda merdivenler kurulmuş,merdivenlerin gölgesinde ışıklar,
Işıklar ki fani tüllerle örselenmiş bir gamdır,
Işıklar ki çok çağrışımlı pencerelerden bakan insanlardır,
İnsanlar görmedi duvarların içindeki merdivenleri,
İnsanlar görmedi duvarların boyadığı mermersiz sarayları,
Mermerleri ki bir insanın son nefesine benzer,
Nefessiz akşamların konukları gibi salınırlar siluetlerde,
Siluetler ki çok çağrışımsız bir çölde gezinen insanlardır,
Gördükçe heybelerinde sevgiyi,gölgelerine boşalır kanları,
Kanları gölgelerine boşaldıkça şehirlerce yankılanır çığlıkları,
Aralar kendi kimsesizliklerinde kaybettikleri mavnaları,
Mavnalar ki sessizliklere ulaşmaya çalışan öksüzlerdir,
Dolaşır dururlar eşyalarla hissizleşen bir çekmecenin içinde,
Bir çekmece içinden yansıyan bir çekmece de benim içimde,
Çekmecelerim sırlarından sıyrılıp kurulurlar bir çekmece müzesine,
Bir adım daha atsam aynasındayım yalnızlığımın...