Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yıllardan beri bu tür şiirleri anlamaya çalıştım. Bu güne kadar da hiç bir şey anlamış değilim. Bütün samimiyetimle söylüyorum; anlayan varsa açıksa anlatsın da bizde anlayalım...
...
Anlayan anlatsın gelsin de beri;
Kaç kırattır mısraların beheri?
Zahirinde bulamadık cevheri;
Batınında mıdır mana be şair;
Varsa göster neresinde cevahir?
Söyler misin sözün neye yarıyor?
Kimin, hangi yarasını sarıyor?
Gönül bu ya ikide bir soruyor:
Geri mi zekâmız bizim be şair;
Ne var bu şiirde manaya dair?
Osman ŞENER
Tebrikler
Güzel,değişik
farklı bir bakış olmul
bir insanin psikolojisi duzgun ise.. siir yazmiya ihtiyac duymaz..
psikolojisi busbutun bozuk ise.. o vakitte siir yazamaz..
o nedenle.. psikoloji ne cok yipranmis.. nede sutten cikmis ak kasik olmali..
hekimden sorma cekenden sor demisler..
hasta halini yine en iyi hasta anlar..
olusu olan bir gun.. sairi olan hergun aglar..
sair kismi.. kendi psikolojisini.. corap gibi soktukten gayri.. elalemin psikolojiyi de.. eksik olmasinlar.. iyiki varlar cozmek ile mukellef..
ve bunu yaparken de.. okuru.. sozcuk kalabaligi ile ezip.. kompleksinden siyrilmakla yukumlu kimsedir..
siirde ahengmis.. oz musiki imis.. hele muhteva onden yol alsin.. sekil arkadan gelir..
gunumuz sairlerinden.. cok farkli.. cok degisik soz soylemis..
bu.. bu.. guzide kalemi..
bu.. her satirini ictigim.. bu her dizesinden feyz alip..
duygu girdabin da yuzdugum.. bu kendisinden sonra gelenlere.. adeta isik.. adeta rehber.. oluyor olmus olan.. sanatustukere sanat calismayi kutlarim.. sinei millette.. layik oldugu yeri edinecek..
asirlara meydan okuyacak.. tebrik ederim.. iste siir bu..
dun ornegini gorduk..
yillarca dirsek curutmus.. aruz ogrenme icin ter dokmus usta vardi ki.. donemin sairleri.. boyle bilge idi.. donanimli idi..
gunumuzde.. son midel araclarin elektronik donanimi bilmediklerinden.. tezgahi ile vedalasan.. ingiliz anahtarini tornavidasini opup koklaayan.. oto elektrik ustalari gibi.. gozyasi dokup aruzla vedalasiyordu..
cunku muassirlik emek caba sarfetmeden dok icini bosalt.. terleme kestirme yoldan siir sahibi ol.. kolayligi taniyordu nasil olsa..
gercekte ilahi misyonla salinmis.. kalp gozu acik mustesna.. caba emek gerektiren mesakkatli yoldur.. sonradan zoraki yeti kazanma.. emek caba ortada.. turk ve bati siiri irdelenmis.. sentez ortaya cikarilmis.. ter sipir sipir akmis.. ne demezsiniz.. pes yani hayran kaldim.. cok begendim.. avuclarim patladi alkislamaktan.. bu bu saheser secki sebeb mutesekkirim.. iyiki varsiniz.. saygilar.. benim terazi milim sasmaz..saygilar..
Okundukca farkli tatlar aliniyor.
damarlarımda biriken bir derviş var
anason kokulu
@..
çok sesli çocuk korosundan, bir yükselip, bir alçalarak akan seslerin dalgaları arasından, dökülüp gitti şiir...
daldalan daldalan daldan aşağı
saçların dökülür belden aşağı
tut bakalım şiirin köşebaşlarını...neresine yumulacağız şiirin,hı!..:))
bir pet şişe dolusu hayat bağışlayan Tanrı'ya şükürler olsun...iç iç bitmiyor vesselam..duyarsan eğer öldüğümü, haber ver bana emi!:))
sevgiyle..kendine iyi bak şair.
şiirin özü okuyucusunu etkiliyor
sade dürüst yazılımlı vede
öz verili güçlü anlatımıyla
harika bir paylaşım olmuş kutlarım
Bu şiir ile ilgili 26 tane yorum bulunmakta