Bir Canan Tanıdım Şiiri - Levent Topludal

Bugün, bu Levent size bir masal anlatacak;
Billur anılarına yüreğini katacak;
Güzel yürümek için güzel adım atacak!

Falan filan demeyin, bir falan tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Harekete geçtim ya, bir garip sezgim varmış;
Henüz duyamadığım bir güzel ezgim varmış;
Telvelere gizlenmiş bir hayat çizgim varmış!

Geleceği gösteren bir fincan tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Şu âvâre gönlüme bir çekim kalmamıştı;
Basit bir kelimeydim, hiç ekim kalmamıştı;
Bana hayat verecek bir hekim kalmamıştı.

En susuz zamanımda bir ayran tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Az dalmıştım, rüyama kaşı gözüyle geldi;
Samimiydi, sıcaktı, candı, sözüyle geldi;
Bu senenin kasımı onun yüzüyle geldi;

Gözümü şâd edecek bir seyran tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Evimden çıktım yola turuncu bir gömlekle,
Vakit ne güzel geçti; tatlı dille, gülmekle.
İşlerimi bırakıp bu şehire gelmekle

Kendime dostluk için bir imkan tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Bizleri bir araya getirdin, var ol hayat;
Çok yaşa, yolumuzu birleştiren gidişat.
Tarih iki bin yedi. Bu macera hakikat!

Gözleri ışıl ışıl bir insan tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Şefkatli kucağında bir daha salla beni;
Yeniden daralırsam bir daha bolla beni.
Ey kader, bu tarafa bir daha yolla beni

Kuraktım, bu yerlerde bir orman tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

Bir Canan’ı olmayan çokça kent sayıyorum,
Onu artık boynumda bir kement sayıyorum,
Levent’sem de kendimi bir Bülent sayıyorum..

Otuz beşimden sonra bir Rahşan tanıdım ben;
İstanbul yollarında bir Canan tanıdım ben!

(1 Kasım 2007)