Merhaba...
Yaşamın bir tesadüfler zinciri olduğunu bilirim bilmesine ama, çokça da kendi miskinliğimizin gölgesinde göz ardı ettiğimiz güzellikleri, güzel insanları da...
Saygıdeğer dost, şiir yorumunuzla kavşağınıza düştüm ansızın! İyi ki düşmüşüm ya da; iyi ki, Sevgili Özbek hanımın kavşağın da çakışmışız! Sizi tanıdım, sevdim ve içtenlikli insancıllığınıza inandım! Ne güzel! Yaşam budur işte, bilinmezlikler dehlizi..
.
Son derece dürüst, yalın ve aydınlatıcı değerlendirmelerinize teşekkür ediyorum. Beni benim kadar tanımış, özümsemiş güzel usunuza, yüreğinize saygıyla... Söylemlerimin doğru mantıkla algılanmasıdır mutluluğum. Eğitim, sadece yaşamı daha derinlikli anlama da, ifade de önemli rol oynar. As’lolan özde ki özgün anlayıştır. Bunun bir cevher gibi işlenebilmesi ise, önce aile sonra toplumsal değerlerin dengelendirilmesiyle ya da örtüştürülmesiyle olanaklı hale getirilir. Bizde yolunda gitmeyen de budur. Yani toplumsal yönelim çizgilerinde ki yamukluk...
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
