Bir çam var ağlayan,
Sordum neden ağlarsın,
Dedi çok var budayan,
Sense bana bakmazsın.
O derdini, dökerken,
Ben de ona, gülerken,
Dedi, dinle gülmeden,
Başladı, dertlenmeye.
Çam iken, budadılar,
Benden, dalım aldılar,
Ağladım, bakmadılar,
Kim ki bu yaramazlar.
Budaklarım ağlarken,
Kabuklarım düşerken,
Elim kolum yeşilken,
Sarartıp, soldurdular.
Oysa güzeldi gölgem,
Neden kestiler bilmem,
Cahillere çok görmem,
Beni, kolsuz koydular.
Kısacık kaldı, boyum,
Akar gövdemde suyum,
Oysa ben çok boyluyum,
Onlar, güdük sandılar.
Dallarımda, kozaklar,
Bekler, başında kuşlar,
Yerken, döküp dururlar,
Onlar da, sormadılar.
İşte biz çamın, derdi,
Allah pek çok dal verdi,
Bir de cahil, kul verdi,
Hep dal kesen, oldular.
Yüksel Şanlı er.
27 Mart 2010-03-27
Kayıt Tarihi : 27.3.2010 13:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
27 Mart 2010 günü oturduğum yerde bir çam ağacı vardı,budanmış budanma yerlerinden öz suları damlıyordu, ..../Aslında çam ağacı budanmaz,o kendi budanmasını büyüdükçe kendi yapar alt dallar kurur ve düşer ama bizim insanımız ağacın dallarını budamayı marifet sanır yapraklı ağaca sözüm yok ama çam ağacı budanmaz işte budanınca da böyle ağlamaya başlar ve boyuna gelişmez güdük kalır dejenere bir ağaç olur çıkar ...O çam ağacını orada o şekilde budanmış ve budanan yerlerinden öz sularının aktığını görünce onun bir canlı olduğu aklıma geliverdi ve bu şiiri yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!