Bir Çakır Öykü Şiiri - Suna Doğanay

Bir Çakır Öykü Bu şiir, tamamen yaşanmışlıkların özetidir. O zamanlar gençliğin verdiği heyecanla yerimizde duramazdık. Kızlar küçük yaşlarda evlendiriliyordu. Ne çocuk, ne de genç olamadan. Bir arkadaşım vardı. Masmavi, deniz gözlü. Bir adı da çakır gözlü. Öyle derdi büyüklerimiz. Çakır ondört yaşına gelince, dikkatleri çekmeye başlamıştı. Her delikanlının rüyalarını süsleyen bir genç kız olmuştu. Hatta bazıları bana yalvarırdı onunla konuşabilmek için. Oysa ben deli fişeğin biriydim. Onları ya anlamaz, ya da anlamazdan gelerek alay ederdim. Çakır'a da anlatır, birlikte gülerdik. Onun da hoşuna giderdi beğenilmek. Ama bir Yalçın vardı ki, Çakır ona söz söyletmezdi. Zaman zaman beni alet ederek gizlice onunla buluşurdu. Ailesi durumdan şüphelendi. Beni söyletmek için çok zorladı annesi. Ama benden laf almak kolay değil tabi. Ancak çevreden fısıltılar gelmeye başlayınca Çakır'ın kaderi ters döndü. Altmış yaşında, karısı ölmüş ama çok zengin bir adamla evlendirildi apar topar. Beş ay evli kaldılar. Adam kalp krizi geçirdi ve öldü. Çakır'ı evden kovdular, beş parasız. Oysa o beş ay bolluk içinde yaşamıştı. Hatta ailesi bile bu zenginlikten nasibini almıştı. Çakır, kimseye boyun eğmeden çekip gitti. Sadece bana söyledi nereye gittiğini. Bir tekstil firmasında yıllarca çalıştı. Bir mektubunda ev sahibi olduğunu yazmıştı. 'Küçük ama benim' demişti. Ben de çok sevindim. Tek başına yaşamanın, zor olduğunu anlatır dururdu. Sabretmesini yazardım her defasında. Benden yaşça büyüktü ama öyle saftı ki. Zaman geçtikçe kesildi mektupların ardı arkası.Yeni evine taşındığı sırada ben de evlenip terketmiştim doğduğum yerleri. Sonradan duydum ki, hiç evlenmemiş. Emekli olduktan kısa bir süre sonra evinde ölü bulunmuş. Öldüğü on gün sonra anlaşılmış. Çiçekleri varmış cam kenarında. Hepsi kurumuş. Komşuların dikkarini çekmiş çiçekler. İşte böyle cıvıl cıvıl bir hayat son bulmuş. Kimsesiz, yapayalnız. Sevgilerimle.