Bir çağlayandır sineme akan!

Kaybettiğim o gün
Tebessümdü gözyaşlarım
Bir çağlayan misali
Sessizce içime akıyordu

Biçare kalışım
Benliğimi o kadar eritiyordu ki
Kişiliğim buharlaşıyor
Dişlerim harp ediyordu

Neydi
Benim bu kadar
Bedbin kalmama hacet

Neydi
Girdabın içinde
Anlamsızlaştığıma sebep

Gücüm, azmim, onurum
Heyecanım kayboluyor
Sanki
Hasletlerimi sabitleyip
O an donduruyordu

Bir çocuğun
Ruhundan yansıyan feryadın
Yankısı

Çaresizliğin
Her hücremde
Şekillenmesinin sızısını

Uzatamadığım
Şu ellerimin kırılası
Her parmakları

Her bir katrede eridiğim
Bu dehşetin sahnesiniydi

Ancak
Bu kadar mı
Çaresiz kalınır
Anlamsızlaşırmış

Dehşet sahnesine
Müdahale edecek
Hiç kalmamış
Bırakılmış

Bu masum sabiler
En şeditlerin ellerine
Parçala organları
Takas et sanki
En sefil gönüllere

O an
Annesinin yüreğinden sökülen
Dehşet sahnesi
Yıldırımlara taş çıkartır
Feryadı arzı cihanı titretirdi

Kendini parçalarcasına
Duvarlara çarpmasının hali
Babasının o sahnede
Bir kalkan olması kurtaramadı

Bir vuslatın yolcusu
En acımasız bir şekilde
Ve haince katledildi

Duvarlara resmeden
Kan lekeleri
Kayıp imanı arıyordu

Annesi
Kendini parçalıyor
Babası
Çaresiz kalıyor ağlıyor

İnandıklarını söyleyen
Şu yürekler
Sadece seyrediyordu

Müslümanlığa ne olmuştu
Neme lazımcılık vurgunuydu

Safahat sarmıştı benlikleri
Menfaat tellallığının sırasıydı

Ne olacaktı sanki
Kolayı vardı

Güya af kapısı hep açıktı
Zulmet ne olacaktı
Yarın kimleri bulacaktı
Artık yiğitlik mi buharlaştı