Bir Çağlayana Varmak Şiiri - Tuba Gürdere

Düşünürüz bazen.
Neyin çabası içindeyiz?
Acabalar,neyin ve nedenlerin içerisinde,
içimizde cabası üstelik.
Neydi özde çabalanan?
İğreti bir kelime oluyor bazen çabalamak.
Neye hitaben derken, ruhun derinliklerinde,
öz duyuş çabasız ve acabasız kalıyor.
Ulaşıyor düşünce en saf halinden bir buluşma haline.
Bakışını umuda araladığında çaresiz bir hiçten,
En vareden, varoluş katıyor kalbinin tüm anına.
Diğer tüm herşey zaman oluyor anın dışında.
Ne kadar acabalar tüketirken, anlıyorsun.
Tüm çaba gerçekliğinin yansıması oluyor yaşama.
Öyle ya!
Sevgi ve merhamet kuşatmışken yeryüzünü,
doğa göğsünde nice ateşler barındırırken,
İçinde ki fırtınalar bir es oluyor en gerçek duyuşta.
Nehirler boyu süren bir yaşam akışında,
kendi yolunda,dur durak bilmeksizin yol almak
Ve yok olmak bir var katıyor varlığına.
Bir çağlayana varmak, iç çekişlere denk.
İçten içe bütünlüğe tamamlanmak gibi.
Çabalayan herşey yaşama bütünler kendini.
Ötesi ise yaşamın kendisidir.
Yaşatan oluyor bütünlendikçe kalpten.
Kendi zamanını yitirdiğinde,
akıp giden zamanda en belirgin bir an bulursun en içten.
Ne yaşadığınız değil, ne yaşamadığınızın görselliğinde,
bir dokunuş olur çabalanan.