Biz heykeline bakınca
taşın dökülen sessizliğini görmeyiz;
orada zamanın kabuğu çatlar,
ateşle damıtılmış bir akıl
küllerin genetiğinden doğrulur.
Bu bir meşale değil,
gecenin alnına vurulmuş bir mühürdür;
özgürlük, rüzgârın yeni alfabesi olur.
Esaretin ağır, paslı uykusu
çelik bir iradenin geometrisiyle
tarihin karanlık sularına gömülür.
Ve halk,
aynı nabızla çoğalan milyonlar,
önüne set çekilemeyen
nehirleşmiş bir iradeye dönüşür.
Biz Atatürk deyince,
toprağın kirli adımlardan
bir gömlek gibi sıyrılışını duyarız;
insanın onurunu,
kadının ufku yaran vakur başını,
eşitliğin sessiz ama sarsıcı
yürüyüşünü biliriz.
“Yurtta barış, dünyada barış”
bir temenni değil;
insanlığın vicdan atlasına
kazınmış ahlaki bir yasadır.
Biz Atatürk deyince,
karanlığın sınırlarını ihlal eden
ışık sarnıçlarını görürüz;
uygarlığa yürüyen bir ulusun
kendi kaderini kendi yazışını.
Bilgi ve bilim,
o yürüyüşün kırılmaz kristalidir;
şaşmaz, sapmaz, susmaz.
Ve biz Atatürk deyince,
ölümün bile içinde eridiği
bir adı anarız.
O, bir isimden fazlasıdır artık;
mürekkebin içindeki saklı şafak,
uyanışın kalbindeki sönmeyen yankı.
Biz her "yarın" dediğimizde,
onun bakışındaki o sonsuz mavilikle
yeniden yıkarız ufku.
Mesut Yüksel
Kayıt Tarihi : 20.12.2025 01:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ama gerçek olan bir şey söyleyeceğim, sen de bir gün öleceksin, "naçiz vücudun" toprak olacak ve, muhtemelen ardından böyle şiirler yazanın da olmayacak... evet şiirdi... tebrikler...
bizden de sana küçük bir ikram;
iki yanı körpe çınar ağaçlarıyla bezeli,
o atasız bulvarın çamur deryasına bulandığı gecede,
ve ayaklarımın yere basmadığı bir demde,
onca senelik yıkıntıdan,
ve virâneden çıkmışlığın yürek gücüyle
inerken yokuş aşağı, bildim ki;
vaktinden çok sonra gelen meşkin,
transandantal ve gizemli boyutlarını,
seyridir; aşk…,
ki neden anlamak bu kadar zor ve hayat,
bu kadar zor olmak zorunda mı,
senkronize kederlerimiz ya hû;
ah kalbimin kamburu aşk,
içimin güvesi…,
ve üvey düşlerimin
silsilesi sağlamlardan el almış efendisi,
bırak beni;
acının eşiğindeyim,
telaşla düşüyorum maviden,
oysa sen inatla,
yüzümde susan nehre atıyorsun kendini,
yalvarıyorum sana,
kemirip bitir senden kalan ne varsa,
ki her sabah aynı ezan sesi geçerken uykumdan
duasıdır kalbimin,
ya rab, al bu sevdayı benden…,
uyan mahmur yüreğim,
ve sesin kısılana dek ağla şimdi...,
ah;
TÜM YORUMLAR (1)