Bir Buruk Sevda Öyküsü Şiiri - Mehmed Sarı

MUTLULUĞUN RESMİ GİBİ
BİR BURUK SEVDA ÖYKÜSÜ

Doğrudur
seni hiç unutamadığım
hiç bir zaman,
Nasıl ki
sen beni
unutamadıysan...

Acılara boğarak göğüs kafesimi
hicran-ı aşkla tıkayarak nefesimi
gömsem de seni kalbibin derinliklerine,
Öyle anlar olurdu ki
uzun yıllar geçse de aradan
gelip otururdun yanıbaşıma zaman zaman
uzak ve belirsiz bir yoldan gelircesine
ve hiç beklenmedik bir anda belirircesine
efsanevi bir ışığın karanlılıklardan inişi gibi,
O fırtınalı yılların en dalgalı günlerinde bile...

Yıllar yılları kovalayıp gitti
insanlar insanları kurşunlayıp,
Araya kıtalar girdi, mevsim değişti
kuruttu aşkın yoksulluğu gönülleri,
Yollarda asalak sınıfların mayınlı barikatları
yollarda gidilip dönülmeyen istasyonlar,
Sürükledi gövdeyi
yelin önünde yaprak gibi
kuzey dağlarından güney denizlerine
yaşam kavgasının bulanık selleri...

Ne zaman düşdüysem boşluğa
ne zaman göçtüyse kalabalıkları
patırtı-gürültünün benden uzaklara
yolladım yüreğimi hep sana doğru,
Dilimde destanlar çoğaldı senin üstüne,
Yürekte boy verdi sancısı sana hasretimin
Ferhat dağları deldi
Mecnun çöllerde kaldı
Kerem yanıp kül oldu...

Uzaktı bizim yollarımız
Uzun ve derindi sevdamızın ufukları
Ne Kerem olup yanıp söndük kısa günde,
Ne Mecnun olup daldık çöllere
köyden köye göçercesine
Ne de Ferhat olup kanal kazdık beyhude
su getirmek için bahçesine sevgilinin,
Biz, kızgın demirin buzda çelikleştiği
fırtınalarda oluşan, el dememiş bir sevdanın
deli dalgalarıydık,
Ne dinip duruldu dalgalar
ne kuruduk susuz çöllerde sararıp solarak
Hergün hergün yeşerip büyüdü aşkımız
derinliklerinde iki yanan yüreğin...

Ve bir gün
patlak verdi
teknoloji devrimi,
Düştüm yollara yeniden
şehir şehir, bölge bölge, ülke ülke
Aradım seni sanal dünyanın tüm sitelerinde,
Uluslararası iletişim ağlarına baktım
ve işaretler bıraktım yol boylarına
yar geçerken görsün diye...

Çıktım Düldülün başına karı dizleyi dizleyi
seyrettim Düziçini, Andırın düzünü, Çukurovayı
Seni sordum
esen yelden, yağan yağmurdan, akan selden
kocaman şehirlerin kenar semtlerinden
terkedilmiş virane köylerden,
Kuşların şarkılarında aradım seni
güllerin boyun büküşlerinde yar hasretiyle
ve kavga meydanlarında
sıkılan yumruklarında
militan direnişçilerin,
Ne kokunu getirirdi rüzgar bana
ne gözlerime ilişirdi kıvılcımları gözlerinin...

Ben ilk çarpışmada zaten kaybetmiştim seni
aşkına esir düşmüş silahsız bir nefer gibi
ve hasmım rehin almıştı benden sevgilimi

Kırk yıl sonra
zoraki bir veda gibi
yürek kanata kanata
yazdım sana son şiirimi,
Umut kırıla kırıla
bir nokta halini aldı,
“bilmem şimdi neredesin
kavuşmamız dara kaldı...”

Bu bir ağıttı
sevgiliye dökülen gözyaşıydı,
Ufalıp yok olmaktı
hasretli yılların
acılarının
ağırlıkları altında,
Ve vakit erişti
kondu bülbül bir sabah gül dalına
Ne zaman ellerin uzandı bana
Ne zaman tutup çıkardın beni
merdivensiz bıraktığın kör kuyulardan
ne zaman takılıp kaldı gözlerim
senin
ummanlar kadar derin
ve doğa ananın kucağınca sıcak
anlamlı bakışlarına,
Kurtuldu can dardan
Patlattı kabuğunu nar
Kovanından çıktı arı,
Koptu fırtına yüreklerde
uğuldadı dört ufukda sevda kasırgaları...

22/7/2013