Bir Buruk Aşk Hikayesi Şiiri - Mesut Kaplan

Bilmiyorum ayrılıktan mıdır nedir
Kandan bir okyanus birikmiş gözlerimin ardında
Hafiften aralasam göz kapaklarımı
İnan ki bırakmaz boğar beni anında
Neler vermezdim ki şu an olmak için yanında
Kim bilir belki mutluyduk, gülüyordu gözlerimiz
Hata yapmasaydın zamanında
Şimdi ise tükenmek bilmeyen bir ah var dudaklarımızda

Yalvarıyorum Allah’ım neden neden neden hep ben
Bir yudum mutluluğu esirgedin benden
Yaş mı hiç eksik olmadı ki gözlerimden
Çok şey mi istemiştim senden

Tövbe tövbe artık yarabbi
Çektim her şeyden ayağımı elimi
Kopardın dünyaya olan yaşama azmini
Zaten kuyumu kazdı arkamdan kime söylediysem derdimi

Ağzın ne söylüyor, şaka mı yapıyorsun
Hiç unutmak mümkün mü seni
Seninle değer kazandı ömrümün her saniyesi
Daha dün akşam yâd ettim eski günlerimizi
Hala bende saklı biliyor musun
Canım gibi sakınıyorum o kumaş parçası üzerinde
İsmimizin baş harflerini

Merhamet istemiyorum hiç kimseden
Kirlenmesin elleriniz, çekin üstümden
Haydi, durmayın uzaklaşın benden
Sadece sevmiştim
Ulan neyim varsa aldınız elimden

İtiraf ediyorum senden sonra
Gülerken bile gölge düştü yüzüme
Gözlerimin içi parlamadı bir daha inan
Dünya bir anda boş, anlamsız göründü gözüme
Acı çekiyorum sanki döşeğindeyim, yalvarıyorum ölüme

Göreceksin istemesen de göreceksin
Bir yıldız kayacak İstanbul semalarında
Gazetelerde ise bir lamba sönecek hazin son başlığı altında
Karanlık boğacak İstanbul’u, yanmayacak o lamba bir daha

Yarabbim, bilmiyorum neyin bedelini ödüyorum
Niçin bu kadar çok acı çekiyorum
Yanlış olan ne
Çok sevmek mi mutluluğumu aramak mı?

Fani değildi aşkımızın gölgesi
Ansızın ölebilirim, söyle yeri neresi
Tutku değil, bir ömür boyu bağımlılıktır benimkisi
Mahsun mahsun bakma, seviyordum lan var mı ötesi
Adı mı, adı yalnız ölenlerin hikâyesi