Bir Bulut Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine yalamaya başladı körpe rüzgarlar denizi,
Sırf seni bana anımsatmak için.
Deniz bana sen sen göründü
Sinip sığınarak ıslak yosun kokularına,
Uzanıp uzanıp öperek kumsaldaki yıllanmış ayakizlerini,
Güneş saçlarının rengini serdi çarşaf gibi, kumlara,
Kumsal senleşip durdu gözlerimde
Ve ne gam kaldı, ne de kasavet
Üzerimde.

Böyle mi sarıp sarmalar insan insanı elkızı, ellerkızı,
Böyle mi kucaklar kollarıyla sıkı sıkıya?
Deniz olmuşsun biryerlerde, sarıp sarmalıyorsun,
Su olmuşsun, buharlaşıyorsun,
Yağmursun, yağıyorsun,
Güneşsin, doğuyorsun,
Bazen uzak göller kıyısında bir salkımsöğüt,
Bazen leylak rengi bir uzak dağ,
Bazen bir gökkuşağı güneşli yağmur altında,
Bazen hiçbir şey, bazen her bir şey oluyorsun,
Dolmaz sandığım yüreğimi bırakıyorum bir pınar oluğuna,
Dolduruyorsun.

Sen benim hem acılarım, hem sevinçlerimsin,
İnce bir sızısın kemiklerimde,
Burnumun ucunu sızlatan bir elem,
Yüreğimi ateşleyen bir kıvılcım,
Kapımda sabahleyin güneş olacak bir müjde,
Ölü gözünde yaş misali bir avutmaz umut,
Kurumuş bedenime inanılmaz rahmetler yağdıracak
Bir bulut.

(ELKIZI ELLERKIZI isimli Serbest Şiirler 'inden >89-90/100)