Bir buket uzattım Şiiri - Murat Ülkü

Bir buket uzattım bin yıllık keder,
Yaprağında maziden yeminler gizler.
Gül utanır kızarır, lale gururdan,
Dünyanın neşesi bu bağda hapsolur.

Mevsimler elinden çalınmış ışık,
Nergisi uykulu, yâsemini minnet...
Dikenleri saklı sırlarımız gibi,
Hem zehirli hançer, hem de bir medet.

Bir çiçek değil bu, ömrün özeti,
Kimi vuslat müjdesi, kimi veda yüküdür.
Kuruyacak elbet zaman yeliyle,
Her renk kendi dilsiz sesiyle bükülür.

Papatya "seviyor" diyen ak nefer,
Menekşe boyun bükmüş, bekliyor sefer.
Al bu buket senin, derdi kokuna gizle,
Buluşalım o eski, kanayan tek izle.

Hangi bahçıvan derdi böyle yarayı?
Hangi el yan yana koydu akla karayı?
Bak tam kalbinde duran hercai menekşe,
Anlatır yaprağında bin kırık kıssayı.

Güneşe hasret büyür saksı ufkunda,
Can çekişir her anı şimdi avucunda.
Geniz yakar bu koku, mazinin tortusu,
Yıkılmış saraylardan bir garip uykusu.

Buket solar elbet, kuru dal kalır,
İnsan gider elbet, bir masal kalır.
Sen yine de bırakma solgun baharı,
Bu çiçekler taşır kalbimdeki efkarı.

Bu buket ne eldedir, ne de dildedir,
O solmayan yara şimdi kalbimizdedir.

Gayrı her yaprağında sadece adın okunur,
Bu hüzün koca dünya yerine gönle dokunur.