Bir bir sahnelenen ömür!

Hani diyorum ki
Halinde ki yalnızlık an yudumu
Gerekçesiz gururun hiç kadri olur mu

Artık sana seni
İçselliğinde ki ufuk halini
Bulutlar üzerinde gezindiğini anlatsam

Bire bir hayatı
Toz pepe gördüğün ayanı
Yere basmayan rüyalarında ki ayağını

Hevesin için
Dur durak bilmeyen isyanın
Dirliği tuğyana çeviren zannı hüsranın

Vehimler içinde
Şekliyetin açılan çehresiyle
Cezbe tutulan aklı duran hayrı anmayan

Ten kokusunu
Can içinde korunan heyecanı
Salgılıyorsun mantığı hazanlaşan sırnaşan

Mizanı unutan
Hesabın hükmünü tınlamayan
Ağzında ki lafsıyla sabahlara denk konuşan

Her bir mekânda
Soluksuz, korumasız salgın
İnsana bizarlığı veciz bir şekilde anlatan anın

Nisa kimliğinden
Kadının edep halinde ki
Zarafetinden yoksun bir halde nefesleniyorsun

Nereye kadar sabır
Nereye kadar zamanda kahır
Ömrün sahnelenmesi, halin ayan perdesi açılınca

Ruhun fakirliği
Kalbin hederliğine şahit olunca
Zaman seni sana başaklar misali tek tek anlatınca

Vakit çok geç olacak
Kan damarda donup kalacak
Hararetin seni yalnızlığınla ceset halinde bırakacak

Rahmet umulacak
Bilinmeyen şahit olunmayan nakarat
Hep bir ağızdan duyulunca kurtuluş mu olacak

Kabir seni anacak
Toprak şefkatiyle sessizce saracak
O an halini kuşatacak seni seninle hesaplaştıracak

Lakin ne çare ki
Nefsin seninle çaresiz kalacak
İraden, uzuvların, tercihin gün yüzünde hayıflanacak