Bir bir kırılan umutlarımı
Topladım avucumun içine
Ne yapacağımı bilemeden
Öylece bakakaldım
Fırlatıp atmaya kıyamadım
Sarıp sarmaladım onları
Al mendilimin içine
Bir gül ağacına bağladım
Sonra...
Sonrası olmayan bir hüzün denizine
Balıklama atladım
Yüzemedim
Yüzmeye çalıştıkça battım
Battıkça boğuldum
Gözlerimi kapattım
Her şeyi akışına bıraktım
Ve vazgeçtim
Vazgeçtiğim anda
Kurtulduğumu fark ettim
Gözlerimi tekrar açtığımda
Yemyeşil kırlarda buldum kendimi
Koştum, koştum, koştum...
Koştum, ağlayana dek
Gülene dek koştum
Soluğum kesildi yine koştum
Üzerimden
Bir şeylerin ağırlığının
Gittiğini hissediyordum
Koştum
Masmavi deniz
Pırıl pırıl güneş
Yemyeşil kırlar
Bana gülümsüyordu
Ben de onlara gülümsedim
Ve avuçladım onları
Sonra kucakladım
Hiçbir şey bana uzak değildi
Ben kaçıyordum
Ben korkuyordum
Yaşamayı ben reddediyordum
Anladım
Hiçbir şey için geç değildi
Mutluydum
Çünkü sonsuzluğu yakalamıştım
Sonsuzluk sevgiydi
Sevgi yaşamın özüydü
Ve ben artık yaşıyordum
28.02.2002/Perşembe
Arzu YıldırımKayıt Tarihi : 10.7.2006 15:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ekrem bozkurt
mesaj sistemi hatalı...size buradan ulaşabildim...
şiirlerime ve sayfama sözünüz vardı... beklediğimi hatırlatırsam kabalık etmiş mi, olurum
Ne güzel !
tıpkı yağmurun yağdığı gibi,
sel olup aktığı gibi ,yaşamı da akışına bırakmak .
Dobra dobra konuşmak,içte(içeride) gizli ne varsa açığa bırakmak ,boşltmak gerek.Yükleri hafiflletmek lazım,çünkü çokça sevgi yükü var !
Yüklenmeye hazır beklemkte..Yer ayırmak ,boşaltmak gerek.
Tebrikler ,tebrikler.
Süleyman kaya
TÜM YORUMLAR (3)