Bir Bilseydin... Şiiri - Arif Arslan

Ne düşünürüm bilir misin?
Neler hayal ederim…
Neler hisseder içim,
Nasıl olur kalbim,
Nasıl ısınır ruhum,
Neler akar gider benden,
Neler uçar gider…
Gençlik yıllarıma doğru nasıl rüzgârlar eser,
Nasıl meltemler öper alnımdan
Nasıl ateşler basar dudaklarımı
Nasıl hafakanlar sarar bütün bedenimi
Bilir misin?

Ya seni gördükçe, konuştukça…
Neler hissettiğimi,
Neler düşündüğümü bilir misin?
Bilmediğin iyi aslında…
Bilseydin ne anlamı kalırdı heyecanlarımın
Belki de utanır vazgeçerdim hayallerimden
Belki de sen, uzatır “kokla saçlarımı” derdin
Ellerimi tut hadi derdin
Yürü benimle sabahlara kadar sahilde
Kumlar öpsün ayaklarımızı
Yakamozların ışığı altında parlasın yüzlerimiz
Yürüyelim bitmeyen bir sahilde
Dalgalar eşlik etsin yürüyüşümüze
Deniz hayran olsun bize de
Uzanıp ayaklarımızı ıslatsın
Yalasın parmaklarımızı…

Belki de sen “sarıl bana” derdin haydi
“Haydi, sarıl da saçlarımı savurayım kollarında,
Kalmasın içinde umutların,
Kalmasın bir beklentin veremediğim…
Haydi, uzat beni kumların üstüne de
Gözlerimde seyret yıldızları,
Saçlarımda ay ışığını…
Haydi, bastır bütün heyecanlarını…
Islat, kuruyup çatlayan dudaklarını, dudaklarımda…
Haydi, tat hasret kaldığın sevgiyi kollarımda…”
Derdin belki de, kim bilir…
Bir bilseydin hayallerimi senin için kurduğum
Ah bilseydin…
Bir bilseydin…