Bir bilmecesin sen

Rüzgâr, adını fısıldar geceye,
Tenime siner kokun, suskun bir ezgiyle.
Düşlerimin kıyısında adımların dolaşır,
Sen gelirsin, gölgen gibi ama hep biraz eksik.

Bir fotoğraf gibisin —
Zamana sığmayan, solgun ama silinmeyen.
Bir hatıra değil sadece,
Bir ömürlük merak…
Cevabı sen olan binlerce soru gibi.

Adımlarım yankı olur boş sokaklara,
Her duvarda bir silüetin,
Her rüzgârda bir sesin var.
Yıldızlar bile seninle konuşur bazen,
Göğe bakarım, sessizliğin kadar parlak.

Kayboldum ben bu bilmecede,
Soruların her satırında sen saklısın.
Bir çıkmaz gibi görünse de yollar,
İçimde bir yer hep sana varır,
Hep seni çağırır,
Suskunlukta bile adın yankılanır.

Gözlerin… bir deniz gibi derin,
Bakışlarınla başlar fırtınam.
Bir girdap olur kalbim,
Huzurla kaosun arasında çırpınır.
Sevdan, sığındığım en güzel felaket.

Sokak lambaları solarken üstüme,
Gölgen düşer her kaldırıma.
Yalnızlık bile seninle tam,
Yoksan eksik, yoksan anlam yok.
Bir bilmecede, her işaret seni anlatır.

Evet, kayboldum ben bu sessiz bilmecede.
Ama her harf bir ihtimal, her satır bir umut.
Adını yazıyor kaderin görünmez eli,
Ve biliyorum…
Cevap hep senin adındır,
Çünkü ne sorarsam sorayım,
Sonunda hep seni bulurum.