Bir Bilene Sor O'nu

Göm gölgeni toprağa; kılıcın kessin onu,
Kafandaki hengâme renk tonlarıyla dolu.

Baktın olduğun hâle, yaklaştı yolun sonu,
Hâlini yitirenle hâl olmak nasıl doğru?

At naranı dağlara, kayalar yesin onu,
Etrafındaki cümbüş kor ateşlerle dolu.

Buraların çıkmazı, ötelerin yokuşu,
Gizli yapsan ne olur, orda çıkar kokusu.

“Benden sonrası tufan”, başlar ‘yok’un oluşu,
Varlıkta yok olmaksa, boşlukların doluşu.

Derdini saklasan da bilen bilir işini,
Sonra sıkma dişini, bitirirler işini!

Vur kazmanı bir daha, yolun sonu görülür,
Durduğun hâlde bile defterlerin dürülür.

Kızmak yok bu seferde, sabır var esen yelde,
Basılınca mühürün tutacak dalın nerde?

“Bir” her şeyin başıdır, dirlik var olan yerde,
Sen kendini ona ver, kirler var başka yerde.

O’ndan uzaklaşınca karanlık yolun sonu,
Şeytanda türlü tuzak, bir bilene sor onu.

Bülent, her şeyi bilsen de bilmezsen tek şeyi,
Hayatın “hayat”ı yok, göremezsen gerçeği.