Kendini gizemle yenilemiş doğa
Zemheri meyveleri her yanımda
“Bak buradayız” der halde ikicik inci var gökte
“Hadi say, saysana bizi” der gibi oyun ister
Sarı sarı dizilmiş ufkumdaki sokak lambaları
Görülmez ki saysam
Kaldırım taşlarını yalnızlığıma
Ne doymaz ahali silueti var sokakta
Ne de vesaitleri yollarda
Mintanlarını saklamış cepkenleriyle
İş tutan kürekli kardan adamlar var
Betonları tırpanlarcasına yürekleriyle
Bir nesne ilişir adımlar ayaklarıma
En güzelinden
Ve en pürüzsüzünden
Taşa benzer bir şeydir bu nesne
Var, var, var…
Olduğu gibi her dönemeçte
Yine önümde duran bir bala var
Elleri cepkeninde
Ve yine ilahi bir yakamoz görünümünde
“Al bunu sen karanlık meleğim
Birkaç adım geride buldum bu nesneyi ben”
“Nedir bu? Nedir bu? ”
“Bir taştır sanırsam bu
Zamanın en eski devrinde
İnsan olduğu dönemde insanoğlunun
En güzel duygular
Birbirine verilen taşlarla ifade edilirmiş”
“Nasıl yani? Nasıl yani? "
“Taşların güzelliği
Ve pürüzsüzlüğü
İfade edermiş
İnsanların en güzel duygularını
Al!
Bu bulduğum güzel taşı o yüzden
Sizlersiniz güzelliğine layık bu taşın”
“Ay yüzlüm, güleç yüzlüm
Canımın içi, melek abim
O dediğin
İnsanoğlunun insan olduğu zamandaydı
Şimdi insanların insanoğlu olduğu zamandır
Ve o güzel taşlar insanlara ekmek diye verilir…”
03 Ocak 2015
Kayıt Tarihi : 3.1.2015 21:22:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!