Bir Benim Şiiri - Şimal Niğbolu

Geçti.
Sanıyorlar.
Çabuk atlattı, fazla incinmedi, fazla ağlamadı…
Oysa öyle değildi, nasıl ki her gördüğümüz, her düşündüğümüz gibi ‘’mutlu’’ sandığımız mutsuzlar, işte bende onlardan biriydim.
Gözlerim her kapanmaya, beynim her düşünceye, ellerim her ekmek doğramaya uzandığında hatırlayarak, iç geçirirdim…
Sonra ver elini suratsız bir surat ifadesi. Vur gitsin kapı pencere, tas tabak…
Öfke desen değil, sinir hiç… Kader deyip avunmaya çalışma çabası sadece.
Hatırladığın o gözleri, gözlerinin önünden silme uğraşı. Daha çok ağladıkça bitmesi beklenilen gözyaşı.
Daha çok sitem ettikçe azalacak düşünce, düşüncesizliği…
Veya belki de hepsi laf ebeliği…
Geçmedi.
Geçmeyecek.
Tüm anılar, Alzheimer olana kadar benliğimde, hatırlayacağım.
Tüm yaşanmışlıklar, unutulana, tüm yaşayamadıklarımızın bir gün hayal olduğunu idrak edene kadar hayal kuracağım.
Belki ve keşkelerle, günde bir kitap bitirme hırsı ve azmi ile uzaktan uzağa dualar ile sabır ederek, kalp denilen bu organın peş koşmasına müsaade etmeyeceğim.
Öldü deyip kabullenmek, yarın klasik bir güne uyanmak, bir kahve ve ardından koşturmacalarla günümü tüketerek hayata devam edeceğim.
O bunları elbette bilecek. Haberi olacak, görecek ve duyacak. Bana olanca gücüyle üzülse dahi, yanımda olamayarak kahrolacak. Tıp ki hiçbir zaman olamadığı gibi…
Kimsesiz, sessiz, durgun ve yazarak…