Bir Bende Olup Bitenler Şiiri - Ünal Doğan

Yüzlerimiz yansıyor koca dağın sırtına;
Taş toprak güvende artık.
Yüzümüze fışkıran kanın sıcaklığı
Güneşe ilham...
Bir aydınlık dağılıyor çoğalarak
Göz içlerime, baktığımda sana;
Yuvarlanışlar dikenli otlar üstünde
Göz kapatışlarımla.

Seyirik gözler
Barındırır gün, o gün yaratılmadığında sen...
Seyrek seyrek aşklar
benim olmadığım ömürlerde...

Böyleyken Ben,
Sadece
Sana ve dokunduğun herşeye
Kendimi ekliyorum...
Alın yazını ezberliyorum
Görerek alnından,
Sonra attığım her adıma işliyorum.

***

Vardığın heryerde sen,
Seni buldun mu hiç?
Bilemezsin...
Ben ne zaman gördüğümde seni,
Kapansam iç dünyama,
Yine seni buluyorum
Ve yeniden kendimi yaşıyorum.

Yaşlanıyorum senden kaçtıkça anlatamadım kendime...

Abdalım, yine senden sebeb...
Ve kör bir kurşun kadar
Yok cesaretim
Kendimi öldürerek
Yeniden yaratmak için...
Yine korkak, bir ölümle sana yakalanarak
Başa sarmaktan korkuyorum, kendimi.

***

Bir yansıma yetiyor böylece...
Dereler, ırmaklar akarken,
Gölgelerimiz eskiyor
Suyun suratında.

Bir ben ağlıyorum
Gölgelere, sana, bana,
Akan Kum saatine ...

Ben hırpalanıyorum gülüşünle.
Dağlar doğruluyor,
Hayvanlar ve bitkiler güçleniyor;

Bir ben hırpalanıyorum gülüşünle...

***

Kafasında kasketi
Uzaktan uzağa seven
Bir köy adamı barındırıyorum bünyemde;
Bazen bir kadın saklı, Yörüğün kalbinden,
Yaralandıkça yaratan.

İşte, belki yüzyıl sonra
Anadolu topraklarına ve Ortadoğuya
İlham aşk deresinin kaynağı; sen.
Kalmadı Anadolu'da verimsiz bir karış...

***

Sağ tarafıma yer edindiğinde,
Yuva yaratılacak, yeryüzünde
Korkmadan bize yaklaşan Güvercinlere,
Kumruların yuvası devleşecek,
Sığınacağız,
Sonra bir bize yetecek kadar daralacak.

Sonsuza dek
Ya sağımda kalacaksın
Ya da daima yüzyüze...