Bir Ben Yalnızım Şiiri - Mehmet Yücel

bir ben yalnızım demek istemezdim
bu günlerde arkadaşı değilim kendimin
ihmal ettim
kendimi terkettim
son terkedişin ayak sesleri değil bu ta kendisi
birileri sanki bir şeyler koparıyor benden
azar azar kopup gittiğimi farkediyorum son günlerde
ağlamalarım bile değişmiş
eskiden kendime yaslardım başımı teselli ederdim
hırçın hırçın ağlardım
oysa şimdi sessizim

o sessizliğin kemirdiği ruhla yaşamayı bilir misin sen
hangi kapıyı çalsan karşına sen çıkıyorsun
hangi eseri diksen ellerinle yıkıyorsun
suçsuz bir mahkumsun kendi ellerinde
dışarıdan bakanların acıma duygularına sahne oluyorsun
hırsızlar arsızlar asalaklar el ele vermiş acıyorlar haline
özensen ne çıkar geriye dönüşü yoktur kimi yalnızlıkların
bir ben yalnızım demeye getirmeyecektin
ok yaydan çıkmış
kırılmışsın dökülmüşsün

daralır yüreğim
ellerim terler
dalıp giderim saatlerce
keşkeler belkiler acabalar altındayım
şahlanmak kolay mı öyle
kanatlarını kırmışlar
kollarını kırmışlar
seni senden çekip almışlar
bir ben yalnızım diyecek duruma gelmişsin
koysan postanı çeksen restini görecekler
görecek günler hatrına sessizliğin oğlusun
ıssızlıkta ana kucağı
bu sisli hava nasılsa çekilecek bir gün
yine eskisi gibi kucak açacaksın kendine
barışacaksın
yarışacaksın
haykıracaksın
bir ben yalnızım demeyeceksin
küsmeyeceksin
gürleyen sesini kesmeyeceksin
eseceksin
dalga dalga olacaksın