Bir Ben miyim Şiiri - Sultan Turan

şafağı izliyorum günün bir adım ötesinden
boğazıma düğümlenen susma nöbetleri
ve sevgilinin gri hasreti
suratıma çarpıyor gözümün cesetlerini
çıkamadığım her yokuş
tabanlarıma vura vura yükseliyor yüzümün kıvrımlarında
karasında günahı ağlayan gece
avuçlarıma doğuyor gündüzün rahminden
yapamadığım devrimler devriliyor üzerime
beklenen sevgilinin bekletişlerinde
bir şair asıyor kendini
ışıklar sönüyor
göğsüme düşüyor başım her seferinde
yıkımlara yıkıldım diye bağırmak yetmiyor ey sevgili
yıkımlarla yıkılmak pusu kurmuşken bedenlere
yüreğim not defterimde
üzeri acıyla kaplanmış bir yara gibi sızlıyor

erini yitiren bir taze gelinin
kanlı çarşafında ölen
bir ben miyim...
ben bir miyim...

özlemi en ince yerinden
koparırcasına çekiyor bedenimin parmak uçları
külleri savruluyor sevdalarımın
kedere kederlenip
çelişkilerle çelişen okyanuslarda
boğulan öyküler yazıyorum
geride kalan hep ben oluyorum masallarda
karanlığın en kara yerinden dokunuyorum hüzne
hüzün ki
çırılçıplak bir sürgünlüktür gecede
gece ağır ve sağır
yıldızlar geçiyor karanlığından
gözlerim uzağa mülteci
haydi çekin gözlerimi çocukluğumdan
kalabalıksınız ey rüzgarlar
bu gece odamda ağlayan
o küçük kız çocuğuna dokunmayın

dudakları buruşmuş bir çocuğun
ağlamaklı nefesinde ölen
bir ben miyim...
ben bir miyim...