Bir Ben Ki! Şiiri - Sibelgül Polat

Bir ben var ki içimde kimsenin anlamadığı...
Düğüm düğüm boğazıma dizilirken kelimelerim
İçimde kalanları nasıl anlatabilirim?

Ben bir gül ki, hiçbir elin tutamadığı
Sapımdan tutsalar beni kanatır, acıtırım
Yaprağımdan tutarsalar ben solarım.

Bu yüzdendir ki beni düşürür eline aldığı.
Sonunda hep eskiyen, solan ben olurum.
Öylece kendi yalnızlığımda kurur dururum.

Ben bir zümrüd-ü anka ardımdan herkesin bakakaldığı
Bana ben kalmaya alışmışken kimse tutamaz,
Beni kafese hapsetmeyi hiç başaramaz...

Bir ben ki onca dosta rağmen hudutta yaşayan yalnızlığı,
İçinde sessizce bastıran herbir çığlığı.
Öyle bir benim ki güneşin yanında göremeyen ışığı...