Bir Ben Kaldım Kendimle Şiiri - Mehmed Arif

titredim akşamüstü
köhne bir sandalın güvertesinde
günün geceye çalan yerinde
bir sızı birikti yüreğimde
bana düşmez bilirim
mehtapta aşk’tan bir kırıntı
şebnemler düşerken yorgun bedenime
anne şevkatine hasret yanaklarımda
bu isyanlara aşina yalnızlığımla
öpüşecekmiş gibi bakıştık bir zaman
ama nafile…

sarılmak istedim gölgelere
sevgili niyetine
ruhumsa is kokan bacalarda ziftlenmiş aldatılmışlığına haykırarak seslendi
hani nerede yolumu kesen sarışın
nerede rakı kadehlerim
iyi gün dostlarım
kimbilir hangi şehvetli alemde

bir ben kaldım kendimle
bir de içimdeki çocuk
alay eden benimle
‘’sabredenlerden’’ olmaktı gaye
lakin, set vuramadım nefsime
bin kere tövbemi bozmuş olsam da
çökerim yine postnişin önüne

bir ben kaldım kendimle
bir de izmaritlerim kapı önünde
içimdeki çocuk bilirim
çoktandır kırgın ikindiye