Bir “Ben” Hükmündeki Hayatım…

Hayat; kimine zindan
Kimine de bir meydan hükmündedir
Bana; ne zindan oldu
Ne de bir meydan
Bana; ben olabileceğim bir “ben” oldu
Bir noktayım, şu şâirâne hayatta
Bir “ben”im, mâsivadan uzakta
Gayrı gider oldum
Bedbaht dünyada
Hâmaset idim ben
Dünyaya geldiğim anda
Niceleri geldi, benimdir dedi
O da gitti, yaradan beni gönderdi
Sıra senindir, haydi eğlen dedi
Ne eğlence ki bu
Eğlencenin adı neydi
Hayat dediler buna
Ya bedbaht olursun, ya da bahtiyar
Ya ecvef olursun, yahut âlim
Ne sende, ne de bende
Her şeyin kaderi O’nun elinde
Sen bir yolcu, o da bir hancı
Bu yolda ölçülür, kalbinin inancı
Giderken ardında, bıraktın mı acı
Üzülme sen ona, önce kendine acı
Zikirdir elbet, bilinir, herkesçe ilacı
Ama gel gör ki; hayat! Bir kör bacı
Evde kalmış diye üzülme
Şerri hayra yorumla
Varsaydı kocaya, belki elinde bir kahpe ola
Vardır bunda bir hakikât, bilemez kimse
Ölü diye diriyi, toprağa gömse
Ölmeden ölmüş, toprağa gömülmüş
Binlerle değil, milyonlarla ölçülmüş
Hepsi birer ölü, yaşarken bu hayatta
Sen ise bir diri, nefsinden uzakta
Nefis der ki: Ey gönül! Gel beni dinle
Acıyı ardında bırak, sadece bir cümleyle
“Dünyaya ne için geldiğini unut” der ve gider
Sen de nefse de ki
Cevabım sana bir kelimeyle
ALLAH!