Bir Gidişin Öyküsüne Şiiri - Rauf Ziyat

Yalnız başıma hüznümle karanlığa
gizlenmiş duruyorum gözyaşlarımı
akıtarak geceye

Şehrin ışıkları bile aydınlatmıyor
boğazın süslü yalılarını sen yoksun
diye bu şehirde.

Baharı yanında taşıyor gibisin
çölleşiyor ardında bıraktığın yürekler

Gurbet oluyor gibi içinde
sen olmadığında en nadide şehirler

Galata sessiz kız kulesi hüzünlü
seyrinde sefa yok Pier Loti’nin bile

Seni yolcu eden köprüler kederle
eğmiş başını alıp gittin ruhunu
sanki istanbul ölü gibi bu gece

Bir başka parlıyor yıldızlar
güneşe özenircesine nispet eder gibi
hüznümün orta yerine

Kapatıyorum gözlerimi senin olmadığın
yerleri görmeye gerek yok diye

Bir el dokunuyor kalbime kıpır kıpır oluyor
beni seviyor musun diye soruyorum
sonra yüreğimi veriyorum ellerine

Ruhumun karanlığına ışıklar sızıyor
Sema’dan nurlar kadar huzurlu
ipekler kadar ince

Kaldırsam başımı gök kubbeye
seni görme ümidi var içimde nedense

Yıldızlar gülümsüyor sanki bana
sen serpilmiş gibisin gökyüzüne

Hissediyorum

Birazdan az sonra gibi olurya bazen
sanki yıldız yıldız gökten sen yağacaksın
üzerime