Bir Beladan Türeyen Çiçek

yetim düşlerimiz var diye
hor mu görülsün sevdamız
dünyevi işlerimiz var diye
sanmasınlar ki bizi unuttu Mevla'mız

bizim dualarımız kuytularda saklı
zorbaların anlamaya yetmez ki aklı

bir beladan türeyip içimde mumyalanan
sarmaşık gibi hıncıyla ömrüme dolanan

milat kalıntısı şaibelerin
can evinden mi geldin
körpe duyguların
vahşi avından mı geldin

bir bak buz tutmuş vaat ettiğin kaküller
tomurcuk hasretiyle duaya uzanmış güller

sesimde infilak etti ismin
kış gibi bakıyor yüzüme resmin

tanımsız bir sükut düğümsüz bir ağıt
benden aldıklarını yerin altında dağıt

beni okuduğun mısralarda aramalısın Nisa
çünkü ben aşkı kitaplara bıraktım
gül kurusu gözlerine
ölümün hangi bahanesinden baktıysam da uzaktım

uzak seferlere çıkıyor gözlerin
la yemut edasına bürünerek
şimşek gibi çakıyor gözlerin
yıllarca kuytularda sürünerek
ıstırabı evime çekiyor gözlerin
ölümün önüne çöküyor gözlerin

hayallerden bunalıp serinlemek istersin
dilerim Mevlam sana hasretin şehrini göstersin

seni bir dergahın arka kapısında
elimde esrik çiçeklerle beklesem
dudağıma Mevlevi sükutlar yüklesem
soylu gülüşler nakşeder misin üşüyen gözlerime
bilirim hicabına gizlenirsin
bil ki gizlenince de özlenirsin

kirpiklerine tüneyen yarasalar
gözlerinin kapısını aralasalar
yağmuru olsam dudağının
ruhumu kuyularına atsalar