Annelerin pişirdiği bazlamaya benzer sevgim.
Bir çıtkırıldım yalnızlığı bakışlarımda taşırım.
Susuz, vicdansız, kurak gözler yakamda.
Yaprağın rengini almış hayatım.
Düşüncelerdir gözlerimden akan.
Kayalara çarpan tozlu hatıralarım.
Mezar soyucu itibarsızlığın renklerini görürüm.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Anne sevgisini bazlamaya benzetmek ne kadar özgün bir düşünce, hoşuma gitmedi değil doğrusu.
Ancak o yeni pişmiş bazlamanın enfes kokusundan, el yakan sıcaklığından ve hiçbir şeyle kıyaslanmayacak o nefis, yıllarca unutulmayan ve damakta kalan tadından bahsetmemişsiniz.
Anne sevgisinin yerini elbet tutmaz ama bunlar da anne sevgisi gibi hoş duygulardır bence.
Tebrik ediyor, saygılar sunuyorum.
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta