Bir bayram sabahı hüznü...

Bir bayram sabahında hüznü gördüm,
Etrafına bakınan küçük çocuğun avuçlarında,
Gözleri kan çanağı,bayramdan bayrama gittiği camide,
Avluda babalarının ellerini öpenleri görünce,
Bir acıtan ah çekiyor öyle derinden,
Öyle derinden ki ciğerleri yakıyor…
Adı Hasan,Hüseyin,Mustafa,aslında ne fark eder,
Benimkinin adı Mustafa,
Babasının elinden tutup götürdüğü bir bayram sabahı olmamış hiç,
Elleri öpülen ve bir de bahşiş istenen olmamış,
El öpenlerin çok olsun denilmemiş hiçbir zaman…
Akciğer kanseri bir anne,
Başında apak bir baş örtüsü,
“Bugün bayram oğul” diyor,tabi ki tertemiz olmalı her kadının süsü,
Evlere temizliğe gider,paramı kazanırım diyor,
Gözleri yaşartıyor teyzemin her bir sözü…
Mustafa’nın babası canından aziz tutardı bizi diyor Elif teyze,
Bilseydi böyle çaresiz olacağımızı Azrail’le pazarlık ederdi diyor,
Henüz 1 yaşındaymış Mustafa baba kucağında,
Alıp götürünce evin direğini bir talihsiz kaza…
Mustafa şu an 7 yaşında ve yarınını bilmiyor,
Bakmayın öyle durduğunda herkesten daha iyi okuyabiliyor,
Gözleri öyle çakmak çakmak baktığında,
Karşısındaki o tombul yanağını öpmeden duramıyor.
Ama sokakların çocuğu olmuş ne yazık ki,
Hatta haraç bile istemiş sokaktaki 3-5 kişi,
Bir elinde satamadığı ve yarınlarını bağladığı mendil,
Eve giderse bir sıcak çorba yapmış olacakmış annesi.
Evet,yani bu çileler sokağının,ızdırap kaldırımlarında,
Dönebilirse eğer soğuk ve rutubetli damına,
Bir sıcak çorba ile karşılarmış annesi kapılarda….

“Yine de şükür” diyor Mustafa,
“Neyine şükür be Mustafa” diyorum pervasızca,
Öyle bir laf ediyor ki Mustafa büyük adam alacasında,
Patlıyor ruhumu sarsan bu yıkıcı söz alnımda…
“Buna da şükür be abi,nefes almakta anam hala”,
“Sen hiç soğuk ve rüzgar alan bir yatakta uyudun mu,söyle bana? ”
Ve korktun mu çakan şimşeklerden çocuklarcasına,
Ananın koynuna girip ısıttın mı bedenini,
Her şeyi okudum diyorsun,okudun mu kainatın bu fakir dilini?
Bak diyor Mustafa,bak anam hasta,
Vücudundan kan gülleleri fışkırırcasına öksürüyor bazen,
Bazen de boğazı kesiliyor,nefes alamıyormuş,
O’nu da kaybetmek düşüncesi var ya abi her akşam yatakta,
Çok şükür diyerek yeniden başlıyorum hayata…
Sen okumuş adamsın abi,benim sonum ne ola?

Gırtlakları kilitleyen bir sesi var Mustafa’nın,
Ve elleri buz kestiren,
Hani adam gibi adam olanları kendinden tiksindiren,
El uzatamayıp ağlayanları yerle bir eden bir sesi var,
İnsanın annesini bir daha sevdiren bir de temennisi var…

Boş ver be Mustafa diyorum,müteessir olma,
Bak 2 cihan Serveri (sav) de öksüzmüş,hem de yetim,
Mekke akşamları baba diye haykırdığında,
O’na (sav) tüm kainat melekleri yardım etmiş.
Düşünme Mustafa,
Bak işte bu benim anam,senin de anan,
Bak bu da benim babam,senin de baban,
Kardeşlik demek sadece aynı karından çıkmak mı ki Mustafa?
Ama ne olur öyle hüzünlü bakma gözlerime,
İnsanlığımdan utanıyorum,insan diyebilirsem bu naçiz bedene,
Burnundan akan salya sümüğünü sil ve,
Ve kabul et benim babamı da senin gönlünde…

Bir bayram sabahında 2 rekaatin ardından gördüm hüznü,
Mustafa,elleri pamuk gibi olması gereken yaşta,
Sen ne diyorsun be kardeşim akıl kalmıyor onu görünce başta,
Yamalı bir pantolon,bir takımın şapkası var kafasında,
Ama çok şükür demeyi elden bırakmıyor bunca şeyden bile sonra…
Bir mendil satıcısı,belki daha lolipop çağında,
Gözleri öyle inatçı bakıyor ki hayata,
Acımasıza sen de acıma diyor,
Ama hala kırgın kendisini hakir gören insanlara…
“İnsanlara küsemem,günahtır” diyor,
Bu burnu akan,elleri çatlamış çocuk ne de güzel şeyleri biliyor,
İnsana olan yeten dersimi aldıktan sonra,
Dönüyorum ben de şükrünü az bildiğim hayatıma,
Ve çok şükür diyerek farklı gözlerle bakıyorum dünyaya,
Sağ olasın Mustafa,var olasın,
Gözlerinden her damla yaşa aktığında bizi çağır,
Bu gözleri nasırlaşmış kardeşin de sayende ağlasın,
Sayende adamdan sayılsın…

23.KASIM.2005
SAAT:12:10
ANTALYA